Jesaja 64:1-11

Zoals vuur dorre twijgen in vlam zet, zoals vuur water doet koken, zo zou U Uw vijanden Uw naam laten kennen en alle volken voor U laten beven, omdat U de geduchte daden doet waarop wij niet durven hopen. Als U toch zou afdalen! De bergen zouden voor U beven.

Nog nooit is zoiets gehoord, niet eerder zoiets vernomen. Geen oog zag ooit een god buiten U, die opkomt voor wie op Hem wacht. U komt ieder tegemoet die van harte rechtvaardig handelt, die Uw weg gaat, met U voor ogen. Maar nu bent U in toorn ontstoken, omdat wij gezondigd hebben. Hadden we maar de oude weg gevolgd, dan zouden we worden gered. Wij allen zijn onrein geworden, onze gerechtigheid is als het kleed van een menstruerende vrouw. Wij allen zijn als verwelkte bladeren, verwaaid op de wind van ons wangedrag. Er is niemand die Uw naam aanroept, die zich ertoe zet Uw hand te grijpen. U hebt Uw gelaat voor ons verborgen, U hebt ons moedeloos gemaakt en ons overgeleverd aan ons eigen wangedrag.

Toch, HEER, bent U onze Vader, wij zijn de klei, door U gevormd, wij zijn het werk van Uw handen. Laat Uw grote toorn toch varen, HEER, houd onze schuld niet steeds in gedachten, maar zie ons aan:

wij zijn toch Uw volk? Uw heilige plaatsen zijn een woestijn geworden:

Sion is een woestijn, Jeruzalem een woestenij. Onze heilige, luisterrijke tempel, waar onze voorouders U hebben vereerd, is ten prooi gevallen aan het vuur, en alles wat ons dierbaar was, is verwoest. Laat dit alles U onbewogen, HEER? Blijft U zwijgen en laat U ons zozeer lijden?