Roept Wijsheid niet, laat Inzicht haar stem niet horen? Wijsheid heeft zich opgesteld op een heuvel langs de weg, bij het kruispunt van de wegen. Bij de poorten van de stad, bij de ingang, bij de toegangswegen klinkt haar stem:
‘Mensen, tot jullie roep ik, ik richt mij tot iedereen. Onnozele mensen, word toch eens verstandig, dwazen, denk eens na! Luister, ik vertel je waardevolle dingen, mijn woorden zijn oprecht.
Mijn mond verkondigt slechts de waarheid, mijn lippen haten onbetrouwbaarheid. Op mijn uitspraken kun je vertrouwen, niets is vals en krom. Wie inzicht heeft vindt ze duidelijk, ze zijn eenvoudig voor wie kennis heeft verworven. Stel mijn lessen boven zilver, mijn kennis boven zuiver goud. Wijsheid is kostbaarder dan edelstenen, alles wat je ooit zou kunnen wensen valt bij wijsheid in het niet.’
Ik, Wijsheid, ik woon bij Beraad, door overpeinzing vind ik kennis. Wie ontzag heeft voor de HEER haat het kwaad. Ik verafschuw trots en hoogmoed, leugens en het kwaad. Bij mij vind je beraad en overleg, ik heb inzicht, ik heb kracht. Door mij regeren koningen, bepalen heersers wat rechtvaardig is. Vorsten heersen dankzij mij, ik laat leiders rechtvaardig regeren. Wie mij liefheeft, heb ik ook lief, wie mij zoekt, zal mij vinden. Rijkdom en eer zijn mijn bezit, duurzame weelde en gerechtigheid. Wat ik je geef is kostbaarder dan het zuiverste goud, ik bied iets dat meer is dan het fijnste zilver. Ik ga de weg van de rechtvaardigheid, ik volg de paden van het recht om rijk te maken wie mij liefheeft, om zijn schatkamers te vullen.
