Een mens, geboren uit een vrouw – kort zijn zijn dagen, doordrenkt van onrust. Als een bloem ontluikt hij en verwelkt, hij vlucht als een schaduw en houdt geen stand. En op zo’n mens richt U Uw blik; mij daagt U voor het gerecht? Kan een mens tot reinheid brengen wat onrein is? Nee, dat kan hij niet! Als de dagen van de mens al vaststaan, als U het aantal maanden dat hij leeft bepaalt en de grens stelt die hij niet kan overschrijden, wend Uw blik dan af en gun hem rust, zodat hij als een dagloner van zijn dag geniet. Voor een boom is er altijd hoop:
als hij wordt omgehakt, loopt hij weer uit, er blijven nieuwe loten komen. Al wordt zijn wortel in de aarde oud, al gaat zijn stronk dood in de grond, zodra hij water ruikt, bot hij weer uit en vormt twijgen, als een jonge scheut. Maar een mens sterft en hij ligt terneer. Hij blaast zijn laatste adem uit – waar is hij dan? Water van de zee verdampt, beddingen van rivieren worden dor en droog. Een mens gaat liggen en staat niet meer op. Zolang de hemel zal bestaan, ontwaakt hij niet, hij wordt niet uit zijn slaap gewekt.
O, geef mij een schuilplaats in het dodenrijk en verberg me daar totdat Uw woede is geluwd, stel een tijd vast en kijk dan weer naar mij om. Als een mens sterft – kan hij dan herleven? Dan zou ik heel mijn tijd uitdienen, totdat ik werd afgelost. U zou me roepen en ik zou antwoorden, U zou terugverlangen naar het werk van Uw handen. U zou al mijn stappen tellen, maar geen acht slaan op mijn zonden. U zou mijn wandaad in een buidel weggesloten hebben, mijn fouten hebben toegedekt. Maar een berg stort in en wordt vernietigd, een rots wordt van zijn plaats gesleurd, water slijpt stenen tot stof, aarde wordt door regens weggespoeld. Zo doet U de hoop van de mens teniet. U overweldigt hem, hij gaat teloor; U vervormt zijn gezicht, U zendt hem weg. Zijn zonen krijgen aanzien – hij weet het niet, zijn zonen gaat het slecht – hij merkt het niet. Zijn lichaam kent slechts pijn en zijn ziel treurt over hem.’
