Auteur: Ben Mondriaan

Maar jullie maakten plezier en vierden feest. Jullie slachtten koeien, schapen en geiten, jullie deden je te goed aan vlees en wijn. ‘Laten we eten en drinken, want morgen sterven we.’ Dit heeft de HEER van de hemelse machten tegenover mij verklaard: ‘Dit wangedrag wordt jullie, zolang je leeft, onder geen beding vergeven – zegt God, de HEER van de hemelse machten.’ Profetie over Sebna en Eljakim. God, de HEER van de hemelse machten, zei tegen mij:

Profetie over Tyrus. Weeklaag, schepen uit Tarsis, want alle huizen zijn verwoest. Bij terugkeer uit het land der Kittiërs kwam het jullie ter ore. Schreeuw het uit, bewoners van de kuststreek. Kooplui van Sidon, jullie hebben de zeeën bevaren en zijn van het grote water rijk geworden; het graan van Sichor, geoogst aan de Nijl, hebben jullie met winst verkocht. Sidon was de handelaar onder de volken. Schaam je, Sidon, vesting van de zee, want de zee klaagt je aan: ‘Heb ik dan geen weeën gehad, geen kinderen gebaard? Geen zonen grootgebracht, geen dochters opgevoed?’ Wanneer het bericht Egypte bereikt, zal iedereen beven van angst om die tijding over Tyrus.

De HEER strekt Zijn hand uit over de zee, Hij doet koninkrijken beven en geeft bevel om de vestingen in Kanaän te verwoesten. Hij zegt: ‘Sidon, geplaagde vrouw, geschonden stad, je levendigheid is voorgoed gedoofd. Toe dan, steek maar over naar de Kittiërs – ook daar vind je geen rust.’ Wat was het lot van het land der Chaldeeën? Van heel dat volk is niets overgebleven. Assyrië heeft hun gebied bestemd voor woestijndieren.

De HEER verwoest de aarde en slaat haar kaal, Hij ontwricht haar en verstrooit haar bewoners. Priester en volk treft hetzelfde lot, meester en slaaf, meesteres en slavin, verkoper en koper, wie te leen krijgt en wie te leen geeft, schuldenaar en schuldeiser. De aarde wordt geheel verwoest en volkomen leeggeplunderd – want de HEER heeft aldus gesproken. De aarde treurt en verwelkt, de wereld verwelkt en kwijnt weg.

Daarginds barst men uit in gejuich, vanaf de zee bejubelt men de majesteit van de HEER. Prijs daarom de HEER in het land van de dageraad, de naam van Israëls God op de eilanden in zee. Van het einde der aarde horen wij zingen: ‘Hulde aan de rechtvaardige!’ Maar ik verzucht: ‘Wee mij! Verloren, verloren ben ik! Verraders plegen verraad, hoe verraderlijk is het verraad van verraders.’ Verschrikking, valkuil en vangnet wacht jullie die de aarde bewonen.

HEER, U bent mijn God. Ik zal U hulde bewijzen, Uw naam loven. Want wonderbaarlijk zijn Uw daden, U hebt Uw beleid sinds mensenheugenis trouw en betrouwbaar uitgevoerd. Hun stad hebt U tot een bouwval gemaakt, hun versterkte vesting tot een ruïne; het bolwerk van barbaren is geen stad meer. Nooit zullen ze herbouwd worden. Daarom zal het gewelddadige volk U eren, de stad van wrede volken ontzag voor U tonen. U was een toevlucht voor de zwakken, een toevlucht voor de armen in hun nood, beschutting tegen stortbuien, schaduw tegen hitte.

Op die dag zal in Juda dit lied klinken: ‘Wij hebben een sterke stad, de HEER biedt ons redding als een wal, als een muur. Open de poorten, opdat het rechtvaardige volk kan binnentreden, het volk van Uw getrouwen. De standvastige is veilig bij U, vrede is er voor wie op U vertrouwt. Vertrouw altijd op de HEER, alleen op Hem, want de HEER is een rots sinds mensenheugenis.

HEER, Uw opgeheven hand ziet hij niet. Laat hem dan tot zijn schande zien hoe U ijvert voor Uw volk, hoe het vuur Uw vijand verteert. HEER, geef ons vrede, alles wat wij deden, hebt U voor ons gedaan. HEER, onze God, andere heren hebben ons in hun macht gehad, maar alleen Uw naam zullen wij prijzen. Doden zullen niet herleven, schimmen niet opstaan. U bent tegen hen opgetreden, hebt hen vernietigd, elke herinnering aan hen hebt U uitgewist.

Op die dag zal de HEER ingrijpen: Hij trekt Zijn groot en machtig zwaard tegen Leviatan, de snelle, kronkelende slang, en Hij zal Leviatan doden, het monster in de zee. Hoop voor Israël. Op die dag zal men de prachtige wijngaard bezingen. Ik, de HEER, houd de wacht over Mijn wijngaard, steeds opnieuw bevloei Ik hem. Dag en nacht zal Ik de wacht houden, zodat niemand hem kan schaden; Ik koester Mijn woede niet. Maar zou Ik dorens en distels dulden? Strijdbaar ga Ik erop af, al dat onkruid steek Ik in brand –

Wee de trotse kroon van de dronkaards van Efraïm; bedwelmd door de wijn pronken zij met de stad die de vruchtbare vallei bekroont, maar hun prachtige sieraad is een bloem die verwelkt. Want de Heer beschikt over iemand, sterk als een hevige hagelbui, als een wervelwind, krachtig als een kolkende watermassa, die met zijn machtige hand alles omver zal stoten. De trotse kroon van de dronkaards van Efraïm zal worden vertrapt.