Auteur: Ben Mondriaan

God, met eigen oren hebben wij het gehoord, onze voorouders vertelden het ons door: de daden die U verrichtte in hun dagen, in de dagen van weleer. Om hén te planten hebt U volken verdreven, naties verslagen om ruimte te geven aan hén.  Zij verkregen het land niet met het zwaard, niet hun eigen kracht heeft hen gered,

U hebt ons het mikpunt van spot gemaakt, onze naburen smaden en honen ons, U hebt ons bij de volken belachelijk gemaakt, ze schudden meewarig het hoofd. Heel de dag moet ik mijn schande dragen, het schaamrood bedekt mijn gezicht als ik de vijand hoor spotten en sarren, hem vol wraakzucht zie staan.

In mijn hart wellen de juiste woorden op, mijn gedicht spreek ik uit voor de koning, mijn tong is de stift van een vaardige schrijver. U bent de mooiste van alle mensen en lieflijkheid vloeit van uw lippen – God heeft u voor altijd gezegend. Gord uw zwaard aan de heup, o held, het teken van uw majesteit en glorie.  Treed op in uw glorie en begin de strijd voor waarheid, deemoed en recht. Laat uw hand geduchte daden verrichten. uw pijlen zijn gescherpt en treffen de vijanden van de koning in het hart. Volken vallen dood voor u neer.

God is voor ons een veilige schuilplaats, een betrouwbare hulp in de nood.  Daarom vrezen wij niet, al wankelt de aarde en storten de bergen in het diepst van de zee. Laat de watervloed maar kolken en koken, de hoge golven de bergen doen beven.

Klap in de handen, o volken, juich God toe met jubelzang: geducht is de HEER, de Allerhoogste, machtige Koning van heel de aarde. Volken dwong Hij voor ons op de knieën, naties legde Hij aan onze voeten. Hij koos voor ons een eigen land, de trots van Jakob, het volk dat Hij liefheeft.

Groot is de HEER, Hem komt alle lof toe. In de stad van onze God, op Zijn heilige berg  – schone hoogte, vreugde van heel de aarde, Sionsberg, flank op het noorden, zetel van de grote Koning – in haar vesting weet men: God is onze burcht. Koningen sloten zich aaneen, samen trokken zij ten strijde. Maar wat zij zagen, verbijsterde hen, verschrikt namen zij de vlucht.

Hoor, alle volken, luister, bewoners van de wereld, mensen, kinderen van Adam, rijk en arm, iedereen. Mijn mond spreekt wijze woorden, diepzinnig is wat mijn hart overpeinst, ik heb een open oor voor raadselspreuken, bij het spel op de lier onthul ik een geheim. Waarom zou ik vrezen in slechte tijden, als ik door uitbuiters word omringd, die vertrouwen op hun vermogen en pronken met hun rijkdom?

De God der goden, de HEER, gaat spreken en roept de aarde bijeen van waar de zon opkomt tot waar zij ondergaat.  Uit Sion, stad van volmaakte pracht, verschijnt God in stralend licht. Hij komt, onze God, en zal niet zwijgen! Laaiend vuur raast voor Hem uit, rondom Hem wervelt een storm. Hij roept de hemel op, daar boven, en ook de aarde, bij het oordeel over Zijn volk: ‘Breng Mijn getrouwen vóór Mij, die zich met offers aan Mij verbinden.’ De hemel verkondigt Gods gerechtigheid, Hijzelf treedt op als Rechter.

Wees mij genadig, God, in Uw trouw, U bent vol erbarmen, doe mijn daden teniet, was mij schoon van alle schuld, reinig mij van mijn zonden. Ik ken mijn wandaden, ik ben mij steeds van mijn zonden bewust,  tegen U, tegen U alleen heb ik gezondigd, ik heb gedaan wat slecht is in Uw ogen. Laat Uw uitspraak rechtvaardig zijn en Uw oordeel zuiver.  Ik was al schuldig toen ik werd geboren, al zondig toen mijn moeder mij ontving, maar U wilt dat waarheid mij vervult, U leert mij wijsheid, diep in mijn hart.

Toen de Edomiet Doëg naar Saul was gegaan en hem had meegedeeld: ‘David bevindt zich in het huis van Achimelech.’ Wat prijs je het kwade aan, jij held, en smaal je voortdurend op God! Je zint op ongeluk, je tong is het scherpe mes van een bedrieger. Je hebt het kwade lief, meer dan het goede, de leugen meer dan de waarheid. Je houdt van woorden die pijn doen, van een tong die bedriegt.