Auteur: Ben Mondriaan

Luister, mijn volk, naar wat ik leer, hoor de woorden uit mijn mond. Ik open mijn mond voor een wijze les, spreek uit wat sinds lang verborgen is. Wij hebben het gehoord, wij weten het, onze ouders hebben het ons verteld. Wij willen het onze kinderen niet onthouden, wij zullen aan het komend geslacht vertellen van de roemrijke, krachtige daden van de HEER, van de wonderen die Hij heeft gedaan. Hij stelde een richtlijn vast voor Jakob en kondigde in Israël een wet af. Onze voorouders gaf Hij de opdracht die aan hun kinderen te leren. Zo zou het volgende geslacht ervan weten, en zij die nog geboren moesten worden, zouden het weer aan hun kinderen vertellen.

Toen de HEER dat hoorde, ontstak Hij in woede, een vuur laaide op tegen Jakob, tegen Israël ontbrandde Zijn toorn. Want zij hadden God niet geloofd, niet vertrouwd op Zijn hulp. Hij gaf een bevel aan de hoge wolken en de deuren van de hemel gingen open,  manna om te eten regende op hen neer. Hij schonk hun het koren van de hemel, zij aten het brood van de engelen, Hij stuurde voedsel dat hen verzadigde. Hij liet uit de hemel de oostenwind los, de zuidenwind wakkerde Hij aan, en vlees regende als stof op hen neer, vogels zo talrijk als zandkorrels aan de zee, Hij liet ze vallen midden in Zijn kamp, in een kring om Zijn tabernakel.

Hoe vaak tergden zij God in de woestijn, kwetsten zij Hem in dat dorre land, hoe vaak keerden zij zich af en daagden zij Hem uit, krenkten zij de Heilige van Israël! Zij dachten niet aan Zijn helpende hand, aan de dag dat Hij hen verloste van hun belager en in Egypte tekenen verrichtte, wonderen in de vlakte van Soan. Hij veranderde hun rivieren in bloed, uit geen waterstroom was meer te drinken. Hij stuurde de steekvlieg die hen opvrat, en de kikvors die verderf bracht. Hij gaf hun gewas aan de sprinkhaan, aan de kaalvreter hun oogst. Hij doodde hun wijnstokken met hagel, hun vijgenbomen met ijzel.

Toen God dit hoorde, werd Hij verbolgen en wierp Hij Israël ver van zich af. Hij gaf Zijn woning in Silo op, de tent waar Hij woonde onder de mensen. Hij liet Zijn volk gevangen wegvoeren, leverde Zijn sieraad uit aan de belager, gaf Zijn sterke mannen prijs aan het zwaard. Hij was verbolgen op Zijn eigen bezit.

God, vreemde volken hebben Uw land bezet, Uw heilige tempel geschonden en Jeruzalem in puin veranderd. De lijken van Uw dienaren lieten zij liggen als aas voor de vogels van de hemel, het vlees van Uw getrouwen als voedsel voor de wilde dieren op aarde. Hun bloed werd als water vergoten rond Jeruzalem – en niemand die hen begroef. Gehoond worden wij door onze naburen, beschimpt en bespot door de volken rondom.

Hoor ons, Herder van Israël, die Jozef leidt als een kudde. U die troont op de cherubs, verschijn in luister aan Efraïm, Benjamin en Manasse. Laat Uw kracht ontwaken, kom, en red ons. God, keer ons lot ten goede, toon Uw lichtend gelaat en wij zijn gered. HEER, God van de hemelse machten, hoe lang nog blijft U vertoornd op Uw biddende volk? U liet ons brood van tranen eten en een stroom van tranen drinken. U hebt andere volken tegen ons opgezet, onze vijanden drijven de spot met ons. God van de hemelse machten, keer ons lot ten goede, toon Uw lichtend gelaat en wij zijn gered.

Jubel voor God, onze sterkte, juich voor de God van Jakob, zing een lied en sla de tamboerijn, speel op de harp en de lieflijke lier, blaas op de ramshoorn bij nieuwemaan en bij vollemaan voor onze feestdag, want dat is een opdracht aan Israël, een voorschrift van Jakobs God. Daartoe verplichtte Hij Jozef, toen hij optrok tegen Egypte.

God staat op in de hemelse raad, Hij spreekt recht in de kring van de goden: ‘Hoe lang nog oordeelt U onrechtvaardig en kiest U partij voor wie kwaad doen? Doe recht aan weerlozen en wezen, kom op voor verdrukten en zwakken, bevrijd wie weerloos zijn en arm, red hen uit de greep van wie kwaad wil.

God, houd U niet stil, zwijg niet, God, zie niet onbewogen toe, Uw vijanden roeren zich, trots heffen Uw haters het hoofd. Tegen Uw volk smeden zij een complot, ze spannen tegen Uw lieveling samen, en zeggen: ‘Kom, wij verdelgen dit volk, Israëls naam zal nooit meer worden genoemd.’ Zij hebben samen plannen gesmeed en zich tegen U verenigd: de tenten van Edom en de Ismaëlieten, Moab en de zonen van Hagar,

Hoe lieflijk is Uw woning, HEER van de hemelse machten. Van verlangen smacht mijn ziel naar de voorhoven van de HEER. Mijn hart en mijn lijf roepen om de levende God. Zelfs de mus vindt een huis en de zwaluw een nest waarin ze haar jongen neerlegt, bij Uw altaren, HEER van de hemelse machten, mijn Koning en mijn God. Gelukkig wie wonen in Uw huis, gedurig mogen zij U loven.