Auteur: Ben Mondriaan

Ach, hoe eenzaam zit zij neer, de eens zo levendige stad. Een weduwe is ze geworden, zij die groot was onder de volken, de vorstin van de gewesten is tot slavernij vervallen. Heel de nacht weent zij, haar wangen zijn nat van tranen. Er is niemand die haar troost, niemand van haar vele minnaars; geen vriend bleef haar trouw, allen zijn haar vijandig gezind. Juda is verbannen na een tijd van nood en zware onderdrukking; zij zit neer te midden van de volken, maar vindt geen rust: haar vervolgers belagen haar, drijven haar in het nauw.

Alle inwoners zuchten en steunen, op zoek naar wat brood, ze ruilen hun kostbaarheden voor voedsel, om weer levenskracht te krijgen. – HEER, zie mij, merk toch op hoezeer ik word veracht. Jullie die hier voorbijgaan, raakt het jullie niet? Merk toch op en zie: is er leed als het leed dat mij wordt aangedaan, dat de HEER op de dag van Zijn toorn over mij heeft uitgestort? Hij liet uit de hoogte vuur neerdalen, dat in mijn gebeente brandt. Hij spande een valstrik voor mij, Hij deed mij terugdeinzen. Hij verwoestte mijn leven en maakte me ziek, dag na dag. Hij heeft mijn overtredingen gebundeld en ze vastgemaakt als een juk; ze drukken zwaar op mijn nek, mijn kracht is gebroken.

Ach, hoe hult de Heer in Zijn toorn Sion in donkere wolken. Hij heeft vanuit de hemel Israëls luister ter aarde geworpen, Hij zag op de dag van Zijn toorn niet naar Zijn voetenbank om. De Heer heeft Jakobs weidegrond meedogenloos verwoest, Hij heeft in Zijn woede de vestingen van Juda vernietigd, Hij heeft het koninkrijk vernederd en Zijn leiders onteerd. Hij heeft in brandende toorn Israëls macht gebroken, Hij trok Zijn rechterhand terug, niet langer weerhield Hij de vijand. Hij is tegen Jakob ontbrand als een laaiend, allesvernietigend vuur. Hij spande als een vijand Zijn boog, met vaste rechterhand, als een tegenstander doodde Hij hun kostbaarste bezit.

Ze blijven hun moeders vragen: ‘Is er geen brood en wijn?’, versmachtend op de pleinen van de stad, als gewonden op het slagveld; in de armen van hun moeders stroomt het leven uit hen weg. Waarmee zal ik je vergelijken, Jeruzalem, welk voorbeeld kan ik je tonen? Waaraan zal ik je gelijkstellen, vrouwe Sion? Hoe kan ik je troosten? Wijd als de zee gapen je wonden – wie kan je genezen? Je profeten hebben je bedrogen met valse visioenen – hadden ze maar je wandaden onthuld om je lot nog te keren! Ze hebben je valse orakels verkondigd om je te misleiden. Allen die voorbijgaan wringen de handen als ze jou zien; ze sissen van afschuw, schudden meewarig het hoofd over Jeruzalem:

Ik ben de mens die te lijden heeft onder de stok van Zijn toorn. Hij leidt mij en voert mij – in een lichtloos duister. Tegen mij heft Hij Zijn hand op, steeds opnieuw, dag na dag. Mijn vlees en mijn huid doet Hij wegteren, en al mijn botten breekt Hij. Hij sluit mij in en omringt me met gif en tegenspoed. Hij laat mij in duisternis wonen, als de doden van eeuwen her. Hij trekt een muur rond mij op, ik kan er niet uit; zwaar zijn mijn bronzen ketenen. Al schreeuw ik en roep ik om hulp, Hij wil mijn gebed niet horen. Hij verspert mij de weg met rotsblokken, mijn paden maakt Hij krom. Als een beer loert Hij op mij, als een leeuw in het verborgene. Hij dringt me opzij, Hij verscheurt me en verwoest mijn leven.